বেবেৰিবাং (৩)
এটা সপোনৰ সন্ধানত
ৰাতিপুৱা তন্দ্ৰাগ্ৰস্থ অৱস্থাতেই
ভাবিলো, দেউতা গ’ল কলৈ, কিয় আজি এতিয়ালৈকে ঘূৰি অহা নাই ? সময়মতে সদায়
ঘৰলৈ অহা দেউতাই আজিলৈকে কেতিয়াও এনেকুৱাতো কৰা নাই ? আমি দেউতাৰ কিনো জগৰ
লগালো ? যিমানেই প্ৰ্শ্নবোৰে মূৰটোত খুন্দিয়াই থাকিল, সিমানে বুকুখনৰ
ধৰফৰনি বাঢ়িল, লগে লগে অনুভব কৰিলো, মূৰটো যেন ক্ৰ্মে গধূৰ হৈ পৰিছে । আগে
পিছে দেউতা ইমান দিন এনেকৈ ঘৰলৈ নহাকৈ কেতিয়াও থকা নাই । বৰং
আমি কেতিয়াবা ঘৰ এৰি ক’ৰবাত থাকিলেও দেউতাই কাহানিও ঘৰ এৰি বা আমাক এৰি
থকা নাই । আমাৰ বাবে কিমান যে পৰিশ্ৰম নকৰে তেখেতে !! কেতিয়াও কোনো ওজৰ
আপত্তি নাই...নাই কোনো দুখ ভাগৰ, নীৰৱে সকলো কষ্ট মূৰ পাতি লোৱা মোৰ দেউতা
তেনেই সৰল প্ৰকৃতিৰ । দেউতাৰ সৰলতাৰ কোনো দিনেই আমি সুযোগ লোৱা নাই, তেওঁৰ
কষ্ট আমি ভালকৈয়ে অনুভব কৰোঁ । আমি কোনেওটো কেতিয়াও দেউতাই আঘাত পোৱা কাম
কৰা নাই । তেনেহ’লে দেউতাৰ এই অভিমান কিয় ? কাৰ প্ৰতি এই অভিমান ?
নাই,,,দেউতা নিশ্চয় আহিব । দেউতাই আমাক এনেকৈ এৰি থাকিব নোৱাৰে । আজি ইমান
দিনে ক’ত কি কৰি আছেনো দেউতাই ? নাই ...এনেকৈ আহিব আহিব বুলি আৰু বাট চাই
থাকিলে নহ’ব ... থানাত এজাহাৰ দিবই লাগিব । দুচকুত তেতিয়াও মোৰ টোপনি টোপনি
ভাব...চকু দুটা মেল খাবই খোজা নাই...ইফালে মনত তীব্ৰ আলোড়ন । দেউতা কিয়
নাহিল ? দেউতাই এনেকুৱা কিয় কৰিলে ? নিৰুদ্দিষ্ট দেউতাৰ কথাই ভাবি
তন্দ্ৰাগ্ৰস্থ অৱস্থাতো মনটো বহুত সময় অভাবনীয় ভাবে ধৰফৰাই থাকিল । এটা
সময়ত তন্দ্ৰা ভাগিল । জঠৰ হোৱা হাত ভৰি ভালকৈ পোন কৰি ল’লো । আকৌ ভাবিলো,
দেউতাই এনেকুৱা কিয় কৰিলে ? তেতিয়াও মনটোৰ বিষ কমা নাই । কোনে কি কৰিলে
দেউতাৰ ?? মনত অপাৰ প্ৰশ্ন...দুখ ব্যথা, বিস্ময় সকলোবোৰে একেলগে জুমুৰি দি
ধৰিছে । হঠাৎ মনত পৰিল, হাৰে...মই কি ভাবি আছোঁ ? কিয় এনেকৈ ভাবি আছোঁ ?
ধেইইত...দেউতা আহিবনো কেনেকৈ ? দেউতা ঢুকুৱাই দেখোন বহু বছৰ হ’ল ! মইনো
কেলেই এনেকুৱা অদ্ভুত কথা ভাবি আছোঁ ? মোৰ মূৰৰ বিকৃতি ঘটিল নেকি ?এনেকুৱা
ভাব মোৰ মনলৈ আহিলেই বা কিয় ? এই প্ৰশ্নবোৰৰ উত্তৰ বিচাৰি থাকোতেই মনত
পৰিল...মই অলপ আগতে সপোন দেখি আছিলো...হয়, ঠিকেই মই সপোনেই দেখিছিলো ।
দেউতা কিবা কাৰণত ঘৰৰ পৰা ওলাই গৈছে, ওলাই যোৱাৰ কাৰণ স্পষ্ট নহয়...সপোনতেই
আমি দিনৰ পাছত দিন দেউতা আহিব আহিব বুলি ৰৈ আছোঁ...। সপোন দেখি থকা
সময়খিনিত এটা আশা আছিল, দেউতা আহিব...যেনেকৈ হ’লেও দেউতাক বিচাৰি আনিবই
লাগিব ।এনেকৈ দেউতাক হেৰুৱাই থাকিব নোৱাৰি । পিছে, সাৰ পাই বাস্ত্ৱ জগতলৈ
ঘূৰি আহি মনটো এক অদ্ভুত ধৰণে কেৰমেৰাই উঠিল । দেউতা সঁচাকৈয়ে নাই !
বাস্তৱলৈ ঘূৰি নহা হ’লেই ভাল আছিল । অন্তত এটা আশাতো আছিল, দেউতাক যেনেকৈ
হ’লেও বিচাৰি আনিম, দেউতা আহিব । মোৰ মৰমৰ দেউতাক আকৌ ঘূৰাই পাম !! দেউতা
ঘৰলৈ নহাৰ বেদনাত মনটো ধৰফৰাই থাকিলেও, মনৰ এটা চুকত আশা এটাও তিৰবিৰাই
জ্বলি আছিল ...দেউতাক ঘূৰাই পাম । সাৰ পাই প্ৰকৃত সত্য উদ্ঘাটন হোৱাত মনটো
আৰু অধিক গধূৰ হৈ পৰিল । গধূৰ মন এটা লৈ বিচনাৰ পৰা নামি আহিলো । ৰাতিপুৱাৰ
কামবোৰত ধৰিলোগৈ । ৰুটিন মতে এটাৰ পাছত এটা কাম কৰি গৈছোঁ যদিও, সপোনটোৱে
মোক পাছে পাছে খেদি ফুৰিবলৈ এৰা নাই । সপোনটোৱে যেতিয়াই জোকাই, তেতিয়াই মনে
হাহাকাৰ কৰি কৈ উঠে – “দেউতাক বিচাৰি পোৱাৰ সপোন এটা মই আকৌ দেখিবলৈ পোৱা
হ’লে” !!
বাস্তৱ জগতলৈ ঘূৰি আহি মোৰ কামবনত লাগিলো । সপোনটোৰ কথা বৌক
কলো । বৌৱে সপোন বিশেজ্ঞাৰ দৰে উত্তৰ দিলে – “সপোনত মৃত মানুহ ঘৰলৈ ঘূৰি
নহা দেখাতো ভাল । ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে মৃতকৰ আত্মাই মুক্তি পাইছে” । মোৰ মনে বৌৰ
কথা মানি ল’বলৈ টান পালে । তাৰমানে ইমানদিনে মোৰ দেউতাৰ আত্মাই মুক্তি
পোৱা নাছিল ? কিয় ?? তেখেতৰ মৃত্যুৰ পিছত ৰীতিমতে সকলো সংস্কাৰেইতো আমি
কৰিছিলো !! মোৰ দেউতাই ইমান দিনে মুক্তি নোপোৱাৰ কোনো কাৰণেই থাকিব নোৱাৰে ।
যি কেতিয়াও আনক কোনো কাৰণতেই কষ্ট দি পোৱা নাই সেইজনে কিহৰ অপৰাধত মুক্তি
নোপোৱাকৈ থাকিব ? দেউতাক হেৰুৱাৰ দিনাও কিজানি মই আজিৰ দৰে ইমান ব্যথা
অনুভব কৰা নাছিলো । সপোনতে দেউতাৰ অনুসন্ধান কৰাটোতো কিজানি অলপ সুখ আছিল !
সপোনটো আকৌ এবাৰ দেখাবলৈ পোৱা হলে !
দিনটো ব্যস্ততাৰ মাজত সপোনৰ কথা
সন্ধিয়ালৈ কিছু পাহৰিছিলো । এজন বন্ধুক লগ পালো, সন্ধিয়া । কথা প্ৰসংগত
বন্ধুজনে ক’লে – “আজি হূলস্থুল লাগিছে আমাৰ শ্ৰীমতীৰ মোমায়েকৰ ঘৰত ।
খুলশালীটোৱে মানে শ্ৰীমতীৰ মোমায়েকৰ ল’ৰাই অলপ আগতে ফোন কৰিছিল “দেউতা যোৱা
কালিৰে পৰা এতিয়ালৈকে ঘৰত নাই অহা । সকলোতে খৱৰ কৰিও একো খৱৰ পোৱা নাই” ।
তেওঁ সাধাৰণতে যলৈ যায় সেইসকলো ঠাইতে ফোনেৰে সোধা পোছা হৈ গৈছে । ক’ত বা
গৈছে ! আজি এতিয়া কিজানি থানালৈকেহে যাব লাগিব । কথা শুনি মই অবাক হ’লো,
দেউতাক হেৰুৱা মোৰ সপোনটোৰ সৈতে এই ঘটনাৰ কিবা সংযোগ আছে নেকি ? মই বাৰু
মোৰ দেউতাক হেৰুৱা সপোন দেখিলোৱেই । এতিয়া আন এজন দেউতা হেৰুৱা খৱৰটোনো মই
কেলেই পাব লাগে ? বন্ধুক একো নক’লো, যদিও মনে মনে প্ৰাৰ্থনা কৰিলো,
খুলশালীজনে যাতে তেওঁৰ জীৱিত দেউতাক একো হানি বিঘিনি নোহোৱাকৈ বিচাৰি পায় ।
দিন কালো দিনে দিনে ভয়ঙ্কৰ হৈ উঠিছে । আগলৈ আৰু ভাবিবলৈ মন নগ’ল মোৰ ।
বাস্তৱ আৰু সপোন দুয়োটা যেন দুটা মেৰুত থকা বেলেগ দুটা জগত ।বাস্তৱ যেনেকৈ
সপোন হ’ব নোৱাৰে তেনেকৈ সপোনো কেতিয়াও বাস্তৱ হ’ব নোৱাৰে । এইটো সঁচা,
বাস্তৱৰ আঙুলিত ধৰি সপোনে কেতিয়াবা বাট বুলে । দিঠকতো কেতিয়াবা আমি সপোন
ৰচোঁ । সেই সপোনবোৰক বাস্তৱ ৰূপ দিবলৈ প্ৰয়াস কৰোঁ । সেই সপোনবোৰ
সাময়িকভাৱে কিছু সাকাৰ হ’লেও আমাৰ জীৱন সাৰ্থক হোৱা বুলি আমি সন্তুষ্টি লাভ
কৰোঁ । ভাল সপোনবোৰ সকলোৱে বাস্তৱ হোৱাটো বিচাৰে আৰু ময়ো ।
ණসাৰদা শ্ৰেষ্ঠ
